ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - Χορός στο Φως


Τον Ιούνιο του 2010 εκδίδεται από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ, η ποιητική συλλογή της Μίνας Παπανικολάου, "Χορός στο Φως".
Η ποιήτρια διαπραγματεύεται τον έρωτα και την αγάπη.
Μέσα από καθαρτήριες λέξεις κυρίως για την ίδια και την λυτρωτική αποφόρτιση των συναισθημάτων, αφήνει τους λυγμούς στο περιθώριο. Σκαλίζει τα ιερογλυφικά των ίσκιων που συντάραξαν τον εσωτερικό κόσμο της επιτρέποντάς τα μεθυσμένα να χορέψουν τον χορό της καρδιάς στο φως.
Πιστοποιεί την μοναχικότητα, όταν η φωτιά της συντροφικότητας έχει ήδη πια σβήσει. Χάνεται στο χώμα, στο νερό και χύνεται στον ποταμό, αποφασισμένη να διεκδικήσει το δικαίωμα στην έκφραση, στην ζωή, στην επιλεκτική επιθυμία για κάτι αληθινό, έτσι όπως από εκείνη ορίζεται.
Αναγνωρίζει πως ο δρόμος, κάθε άλλο παρά εύκολος είναι. Κι όμως, απέχει από εκείνα, που άλλοι ονειρεύτηκαν για λογαριασμό της, ακολουθώντας συνειδητά, το ματωμένο της όνειρο.
Δεν της ταιριάζει η κλεμμένη ζωή μιας συνήθειας βουτηγμένης στο ψέμα, αν κι η αγάπη, υπήρξε αληθινή κι ουσιαστική.
Ήθελε το μοίρασμα κι όταν αυτό έπαψε να υπάρχει στις ραγισματιές της ζωής, αρχίζει μεθοδικά ν' ακολουθεί τον δικό της ουρανό.
Με πετάγματα στην μάθηση, στις διδαχές των προσωπικών της δασκάλων, μαθαίνει ν' αξιολογεί πορείες αυτογνωσίας, που την σώζουν από τις όποιες αρνήσεις, με τις οποίες μοιραία κάποια στιγμή, θα βρεθεί αντιμέτωπη.


"ΑΡΝΗΣΗ

Τι θα κάνω με σένα;
Τι θα κάνω με μένα;
Τι να πω στα κλαμένα τα μάτια μου αύριο;
Που για χρόνια θα ψάχνω να βρω το κουράγιο,
να γυρίσω να δω μες το χτες!

Πως θα πω τη ζωή πως ξεγέλασα;
Που θα σβήσω τα ρίγη που ένιωσα,
να τα κρύψω να μείνουν στο χτες;

Να σκεφτείς πως το μόνο που ζήτησα,
η ψυχή, το κορμί πως λαχτάρισε,
να γυρίσει - να ζήσει στο σήμερα
όλα αυτά που μ' αρνήθηκες χθες."



Το παρελθόν της ανήκει μέσα στην αφοσίωση που του πρέπει.
Η νύχτα είναι ο δικός της μάρτυρας, για όλα εκείνα που αισθάνθηκε μέσα από μικρούς θανάτους στο οδοιπορικό, μέχρι το ξημέρωμα να φανεί στα ηλιοτρόπια της ψυχής, αναγεννώντας την ελπίδα από την απώλεια, που έτσι κι αλλιώς σημαδεύει και σημαδεύεται στον χρόνο.
Ψάχνει να βρει την αγάπη, που φώτισε στιγμές ανεξίτηλες, σε περιοδείες θλίψης. Ταξιδεύει ώρες μικρές, με το κορμί να συσπάται από την δύση που γίνεται ανατολή νέων εξορμήσεων στα όμορφα.


"ΨΥΧΗ

Ψυχή μου, πως ματώνεις στο σκοτάδι σου.
Πως τρέμεις από φόβο και απώλεια.
Έχεις στραγγίξει, έχεις μείνει από εφόδια,
αυτό που σου 'δινε ζωή και έχει λείψει.

Ψυχή μου, μοιάζει θάνατος ο αποχωρισμός μας
Κι είναι το σώμα μου ρολόι κουρδισμένο.
Αφού, Ψυχή μου δεν αντέχεις την απώλεια,
από τον άνθρωπο τον πιο αγαπημένο.

Είναι η πόλη ζωντανή, γεμάτη όνειρα,
μα τα δικά σου, που στα πέταξαν, ψυχή μου;
Να βγω να ψάξω να μαζέψω τα συντρίμμια σου,
να ξαναγράψω μια και πάλι τη ζωή σου.

Είναι ο θάνατος μικρότερος στον πόνο του,
είναι η λατρεία μου για σένα η ανάσα.
Ό,τι με κράτησε, με φώτισε, με λάμπρυνε,
τώρα Ψυχή μου έχεις πετάξει στα ουράνια."



Πόσες φορές δεν σκέφτηκε, να ξαναβάψει την θάλασσα με χρώματα από το φως της αγάπης, σε ταξίδια παράξενων παιχνιδιών, με άσπρο πανί ένα καβαλέτο ή μια σελίδα λευκή, όπου εκεί θα γράψει, για να σωθεί από καταποντισμούς, υψιπετώντας στα κύματα των άγριων στεναγμών.
Μεθυσμένα θα χορέψει σε αποχρώσεις απουσίας, σε κυκλώνες πόθου, σε συμπλέγματα σιωπής, σε μια Γη που από πάντα ήταν δική της.


"ΜΕΘΥΣΙ

Στην αρχή ήταν ο έρωτας:
τρελός, μεθυσμένος, απρόοπτος.
Έστειλε τις ψυχές μας στο άπειρο,
χωρίς σύνορα, όρια, χρόνο.

Προχώρησα και βήμα-βήμα
έφτασα στην αγάπη:
δυνατή, βαθιά...απόλυτη.

Πότε έμεινες πίσω, δεν κατάλαβα.
Μήπως όταν σε μάλωσα;
Όταν σου ζήτησα να πλησιάσεις κι εσύ;
Να στείλεις το είναι σου
μέχρι το άπειρο, εκεί όπου ήμουν κι εγώ;

Και τώρα τον κύκλο έκανε ο έρωτας
και με πέταξε πάλι στην αρχή
απ' όπου ξεκίνησα, μόνη."



Η ποιήτρια θα διανύσεις όλες τις αποστάσεις, σε φεγγάρια παλιά, πολυπερπατημένα, κρατώντας ακέραιες τις αξίες που συνοδεύουν την ελπίδα για ένα αύριο όμορφο, γαλήνιο, δυνατό, κρατώντας τον χειμώνα ως εποχή ανακατατάξεων, για την επερχόμενη άνοιξη, που η φύση αναγεννάται, παραμερίζοντας πικρίες και θλίψεις, που τα ξεροβόρια βάρυναν την ψυχή της.
Τα χαμόγελα ανθίζουν κι είναι όμορφα όταν λάμπουν σε μάτια αγαπημένα.


"ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Θα σκιτσάρω με λέξεις
έναν χειμώνα απλωμένο σε βουνά.

Είναι στο σύμπαν απλωμένο χιόνι,
το ξεροβόρι πουθενά δεν ακουμπά.

Χάθηκε θαρρείς η δύναμή του
σε μια χαράδρα όπου ενώνονται οι σκιές
κι οι ιαχές του πάνω και του κάτω κόσμου.

Ένα λουλούδι έχει ανθίσει,
λευκό λουλούδι, δυνατό.

Λάμπει το δάκρυ του Θεού μου πάνω του
κι αν σκύψεις απαλά και το κοιτάξεις,
χαμογελά,
μέσα στα ολόδικά μου, ολόγλυκά σου μάτια."



Οι παλιές πληγές, επουλώνονται στις εστίες του πόνου.
Με χαμόγελα οι αναβάσεις αρχίζουν, για κορυφές απάτητες στις αναρριχήσεις των λέξεων, με εκφραστικό όχημα τον ποιητικό της Λόγο...Καλοτάξιδος.

ΒΑΣΩ ΜΠΡΑΤΑΚΗ - Ηνίοχος


Μ' έναν υπέροχο πίνακα της Μαρίας Καζάζη να κοσμεί το εξώφυλλο, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2010 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, την νέα ποιητική της συλλογή, η Βάσω Μπρατάκη.
Μεγαλώνοντας η ποιήτρια, αποκτά την εμπειρία της γραφής ψηλώνοντας τα ποιήματα, που αρχίζουν να ταξιδεύουν με λέξεις και νοήματα.
Με επιθυμίες φυγής, συναντά τα δικά της οράματα, που σφυρίζουν σαν τρένα, ντύνοντας τα δικά της όνειρα με λέξεις.
Είναι η ζωή που κυλά κι ίδια αφήνεται σε ανταμώματα με ποιητές και ποιήματα, για να φιλτραρισθούν με τις δικές της αισθήσεις, για να γίνουν αισθητικές συγκινήσεις στη γεωγραφία της ποίησης. Γιατί οι λέξεις της έχουν την αγάπη, το μεράκι του τεχνίτη που σμιλεύει την καθημερινότητα και την κάνει γραφή σε σελίδες λευκές.

"Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Σε είδα να περπατάς σιωπηλός
κάτω από το φεγγάρι
κι ήταν η βροχή που συνόδευε
τα κουρασμένα βήματά σου
κι ήταν η καρδιά σου σαν μια κλαίουσα
ριζωμένη στα σκοτεινά ποτάμια,
στις ρίζες της σκοτωμένα περιστέρια
τα όνειρα των ανθρώπων
που δεν πρόλαβαν να δουν το φως της μέρας,
κι είχες στο βλέμμα τη θλίψη των άστρων,
κι εγώ αγάπησα αυτή σου τη θλίψη
σαν το τραγούδι των μικρών αγγέλων
που έπαιζαν φυσαρμόνικα στο φεγγάρι.
Από τότε κάθε νύχτα
σε ψάχνω απεγνωσμένα
εγώ η πιστή ερωμένη των στίχων σου
σε νότες που γλυκά ξυπνούν
το παιδί που χρόνια τώρα κοιμίζω μέσα μου."


Περνάει ο χρόνος πάνω από τα ποιήματα, για να επιστρέψει ξανά, μοναχικά, να χαϊδέψει λέξεις, να χτίσει μια άδεια πόλη, να οικοδομήσει καταγράφοντας τις θύμησες που πίνονται, για να δροσίσουν μνήμες του έρωτα...που απουσιάζει.
Γιατί έτσι είναι ο έρωτας...έρχεται κι εκεί που προλαβαίνουν οι εραστές να γνωριστούν, ν' αγαπηθούν, αγγίζοντας τη φωτιά στις εκρήξεις των ηφαιστείων, να κυλήσουν ασάνδαλοι στην αιμάτινη λάβα του, Εκείνος φεύγει στο μονότονο ταξίδι του αποχωρισμού του.
Μένει στους ποιητές να ιστορήσουν την συνενοχή, σ' ένα μέλλον αβίωτο, σε δρόμους ξενιτιάς.

"Ο ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Πως ακούγεται ο βηματισμός των άστρων
στα καλντερίμια του φεγγαριού!
Κι εγώ γυναίκα γυμνή
με τα φύλλα του φθινοπώρου
στους ώμους και στα χέρια,
καρφωμένη στο κέντρο της νύχτας
σαν τυφλή μάντισσα
να ψάχνω με τα μάτια της αφής
τα σημάδια του ερωτά σου.
Στην άκρη της κάμαρης
το μαύρο τριμμένο παλτό σου
κι εσύ σαν φυλαχτό
με λατρεία να έχεις φυλάξει
στη φθαρμένη του φόδρα
το ανάγλυφο σώμα του έρωτά μου.

Θέλω κάτι από σένα, μου είπες
να μου κρατά συντροφιά
όταν θα ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλοπάτια
της νύχτας όπου φυλάκισα τα όνειρά μου.
Κι είναι κι αυτά τα δωμάτια
με τις ανάσες του έρωτα στους τοίχους
και τα παραθυρόφυλλα τα διαβρωμένα
από τις βροχές του φθινοπώρου
και το μεγάλο το ρολόι στον τοίχο
που αρνείται επίμονα
το χρόνο να μας γυρίσει πίσω.

Κι εγώ από τότε κοιμίζω τα όνειρά μου
στα λευκά σεντόνια όπου
απλώσαμε γυμνό τον έρωτά μας
περιστέρια να τα κάνω
να σου συντροφεύουν τις νύχτες."


Όλη η ποιητική συλλογή διανθίζεται από χρώματα ερωτικά με βαθιές αποχρώσεις πόνου, επιθυμώντας η ποιήτρια, να μη στεγνώσουν η σκέψη κι ο νους, η καρδιά κι η ψυχή από τις μνήμες, κρατώντας τις αναμνήσεις ως τρόπαια του έρωτα για τον έρωτα κι όχι για τα πρόσωπα που συμμετείχαν στο παιχνίδι του.
Τα κενά θα καλυφθούν με λόγια και εικόνες, όπως οι νύχτες που καλύπτονται από τα όνειρα, παρασύροντας τα σώματα σε ονειροπεριπολίες αισθητικών πεδίων, στήνοντας χορό "στον ίσκιο ενός μπλουζ".

"ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΕΝΟΣ ΜΠΛΟΥΖ

Για σένα θα βρω τις πιο όμορφες λέξεις
Άγγελέ μου, άγγελε της νύχτας,
και τον έρωτά μου για σένα θα ντύσω
όταν στα σκαλοπάτια ενός μπλουζ
θα σέρνεται η ψυχή μου.
Κι ας ήρθαν μαύρα πουλιά
που έφεραν στο ράμφος
του πανικού τη μοναξιά.
Κι ας έκλεισαν τα παραθυρόφυλλα
τη νύχτα απέξω
κι ας έγιναν οι ώρες μου σκοτεινά κελιά,
εγώ πάντα έξω από την πόρτα του ονείρου
θα σου αφήνω τα κλειδιά.

Για σένα θα γράψω τα πιο όμορφα μπλουζ.
Άγγελέ μου, άγγελε της νύχτας,
κι ας είναι άδειο βιβλίο οι νύχτες σου,
εγώ με τις νότες μου θα ημερέψω τη σιωπή τους
και το αγρίμι του έρωτα θα ξυπνήσω
κάτω από την ομπρέλα της μουσικής μου
και με αγωνία θα ψάχνω στο μαύρο των ματιών σου
τα σημάδια του έρωτα.
Και πριν το ξημέρωμα μας βρει
εγώ θα είμαι πάντα αυτή που θα τρέχει
ερωτευμένη παιδούλα ξυπόλυτη
στις αυλές τ' ουρανού τ' άστρα να σου φέρω
για να φωτίσω αγάπη μου τα όνειρά σου."


Στιγμές που αιχμαλωτίστηκαν, φυλακίστηκαν σε σελίδες με λέξεις στα ψηλαφίσματα του ερωτικού πόνου, επιζητούν να ταξιδέψουν μέσα από τις αισθήσεις των αναγνωστών...καλοτάξιδες...