ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ - Λόγος κι αιτία για μια Σιωπή

- 2001 εκδίδεται στη Λάρισα η ποιητική συλλογή του Α.Π. το πρώτο μέρος της τριλογίας "Λόγος και Αιτία". Τα συγγραφικά δικαιώματα ευγενικά παραχωρούνται από τον ποιητή στον "Σύλλογο Γονιών και φίλων Παιδιών με Αυτισμό της Λάρισας".
Η ποίησή του είναι μία διαλεκτική με την Κυρία της καρδιάς, των αισθήσεων, των απολογισμών. Φυσικά ο ποιητής ακολουθεί τον δικό του μονόλογο μέσα σε σχήματα στίχων που όμως εμπνευσμένα συνδέονται με ποιητικές διαδρομές ακολουθώντας τη ροή και τον ρυθμό στη γεωγραφία της γραφής του.
Στη μεθόριο κι εκεί που ορίζεται ο ποιητικός σχηματισμός εκείνος καταθέτει την ψυχή του και βάζει τη φαντασία στην όποια απελπισία του.

Βαδίζεις πού;
Προς πού;
Και γιατί;
Πίσω σου σέρνεις πόθους κι όνειρα,
τα μάτια μου σέρνεις,
τους κυματισμούς του τοπίου τεμαχίζοντας!
Είχες πει
πως τεμάχισες στα δύο την εικόνα
και το λόγο,
αναζητώντας ιριδισμούς και διαθλάσεις,
παρηχήσεις και σιωπές,
σε αργή κίνηση επαναλαμβάνοντας
τους ρεμβασμούς και τις φυγές μου
αναζητώντας το επέκεινα της αγωνίας
σε μέρες του χθες.
Απών εγώ,
απ' τις επαναλήψεις σου,
την εικόνα μου φυγάδευα
πάντα στο αύριο...
Καιρός να προχωρήσεις την εξέλιξη της τραγωδίας. Καιρός να φτάσεις στη λύτρωση. Οι θεατές αδημονούν για διαδικασίες οδύνης. Μπορείς να στήσεις το σκηνικό πλάι στην όχθη του ποταμού, εκεί όπου τα καλοκαίρια δρόσιζα τα πόδια σου, εκεί όπου ξάπλωνες και προσκαλούσες τους ανέμους, την ήβη σου να προσκυνήσουν.

-Ξεχωρίζουμε μια ποίηση βατή, που την περπατάς ανάλγητα, την βιώνεις και την αναπλάθεις στις δικές σου συντεταγμένες. Έτσι ο λόγος του αφορά όλους εκείνους που μέσα στις λέξεις του συναντούν τα δικά τους βιώματα.
Μιλάει με χρώματα από ένα στόμα που ξεχειλίζει, ενώνοντας κομμάτια μνήμης. Κυνηγάει την ομορφιά όσο κι αν η λύπη τον λυγίζει. Ταξιδεύει χωρίς περιορισμούς με τον αέρα, με τα σύννεφα μαθαίνοντας την αγάπη μέσα από ένα σώμα.

Στο στόμα μου χωράει πια,
μόνο τ' όνομά σου...
Τα μάτια μου
υπάρχουν, πια, μόνο για την επιστροφή.
Σε ποια κοσμογονία να σ' αναζητήσω;

-Όλα για Εκείνη, που τις νύχτες ερχόταν για να μείνει μαζί του στο όνειρο κι ύστερα γλυκά, τρυφερά κράταγε τις στιγμές, τις αλήθειες ακόμα και τα ψέμματα γιατί ήταν δικά της. Σαν αστραπή η παρουσία της εισβάλλει στη καρδιά του κι υψώνεται πέρα από τον μύθο και την μαγεία, σαν ευχή σαν φως στα σκοτάδια του. Ότι μαζί της έζησε αιχμαλωτίστηκε κι άφησε ίχνη στην παραμεθόριο της αφής του.

Νυχτερινή ακουαρέλα το χαμόγελό σου.
Απομακρύνεσαι
χαράζοντας τ' όνομά σου
στις σιδερένιες πόρτες της μοναξιάς.
Ξέρεις πως αύριο δεν θα' χω όνομα.
Πως μόνο ένα άρωμα αποχαιρετισμού
θα υπάρχει στις άκρες των δρόμων.
Κάθε μου δάκρυ μετασχηματίζεται σε κίτρινο φύλλο
και βιάζεται ν' αποτυπώσει το σχήμα του στις παλάμες μου.
Νιώθω να σχηματοποιούμαι
σε δάσος σιωπής
και κρυώνω
καθώς παραμερίζω για να περάσεις.
Ωστόσο μείνε λίγο ακόμα.
Άφησέ με να ταξιδέψω ακόμα λίγο
στις αδιόρατεςρυτίδες του προσώπου σου,
δώσε μου λίγο χρόνο
να βρω δυο ξεχασμένα λουλούδια,
δώρο για το ταξίδι σου στη νύχτα.
Όταν εσύ θα απομακρύνεσαι,
εγώ θα πασχίζω να διώξω τα σύννεφα,
ν' αφήσω λεύτερο ένα φεγγάρι κατακκόκινο,
να σου κρατάει συντροφιά.

-Ποίηση ερωτική που κινείταιι ανάμεσα στον χρόνο και το φως. Υψώνει το φωτοστέφανο του Λόγου του, πέρα από καπνούς ονείρων και παιχνιδίσματα. Το βέβαιο είναι πως κανείς δεν είναι κανενός, όμως τα χέρια απλώνονται με αθωότητα ν' αγκαλιάσουν στιγμές που στοιχειώνουν άλλοτε τη μνήμη κι άλλοτε πάλι ζητούν να καταγκρεμισθούν στα φαράγγια της λήθης. Ο ποιητής μας διδάσκει πως μπορεί ένας άνδρας ν' αγαπήσει αληθινά. Δεν διστάζει να μείνει γυμνός από αισθήσεις περιφέροντας ένα κουρέλι στο σώμα του.

Θα ταξιδέψωμε
το που θα 'ρθουν οι βροχές.
Να μην υπάρξω στις ώρες σου,
ούτε ως σκόνη χθεσινών ημερών
ούτε ως λόγος εξομολογητικός.
Να μην αποκαλύψω
ούτε ένα τρεμούλιασμα φωνής.
Ούτε μια ανάσα με τ' όνομά μου.
Το αν επιζήσουν κάποια δάχτυλα,
να 'ναι γιατί έτυχε να μάθουν
να ιστορούν το πέρασμα του ανέμου
την ώρα που γέρνει ο ήλιος
και η απουσία γίνεται βρόγχος,
γίνεται κραυγή η αναζήτηση
και πέτρα της ερήμου
ο έσχατος Λόγος.
Κανείς να μη διαπεράσει τη σιωπή
των φευγαλέων εικόνων σου,
κανείς να μη γευτεί τους ιδρώτες σου,
ούτε τη γεύση των χειλιών σου,
που μάτωναν την ώρα
που περνούσαν οι ερωδιοί.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ- Της σημασίας του τίποτα...

Πάντα υπάρχει στη ζωή μας μια στιγμή που αποτελείται από την σημαντικότητα του τίποτα. Τούτο το τέλμα αποκτά την σημειολογία του καταργώντας το με χρώματα και λέξεις. Μια τέτοια ποιητική συλλογή είναι αυτή του Σ.Π. που κυκλοφόρησε μέσα στο 2009.
Είναι δίπλα μας, με την γραφή να εξελίσσεται αφουγκραζόμενος ήχους και σιωπές, εικόνες και έρημα τοπία, συναισθήματα και αποχρώσεις όσων συμβαίνουν στον κρυφό και αποκαλυπτικό εσωτερικό κόσμο του. Παιδεύεται-πνίγεται-καταγράφει για να απελευθερωθεί απ' το ξεχείλισμα όσων κυοφορούνται σε ευφορία, σε εγρήγορση, σε βιάση.
Γίνεται αναχωρητής της σκέψης μέσα υπερθετικούς που αμβλύνουν την προσωπική του υπόσταση.
Ο ποιητής έχει επίγνωση της θνητής του καταγωγής αλλά και της αθανασίας των μύθων που παρατείνονται στο χρόνο άλλοτε σε γκρίζα κι άλλοτε σε ερυθρά τοπία δόξας. Στους στίχους του φυλακίζει λάμψεις ερώτων, τραγούδια στον άνεμο, το φεγγάρι, το όνειρο που τον ταξιδεύει πέρα από τις καθημερινές αναγκαστικές συντεταγμένες. Το φως γίνεται οδηγός και μάστορας για να γεννηθούν άλλα αστέρια στο απέραντο του απείρου.

ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ...
Χάνεσαι όπως φως μες τον αέρα ψυχή μου,
Περιδιαβαίνεις άλλα βουνά-
Από τις συζητήσεις
Γεννήθηκαν τα ποιήματα-
Τα έφερε ένας άνεμος απρόσμενης επικοινωνίας,
Τους έδωσε λόγια, πνοή, φως-
Κι από το φως γεννήθηκαν μέσα στην μοναξιά της νύχτας
Τόσα αστέρια...

Η μοναξιά γίνεται σύντροφος της νύχτας, τότε που σιωπηλά αφήνεται να απλωθεί, να πλαγιάσει σε άδειες σελίδες, σε σκηνικά ατέρμονης δικαίωσης του λόγου, κατασπαράσσοντας το θεριό που κρύβεται στην ομίχλη του νου του. Θέλει να λύσει τα αινίγματα, να εκπυρσοκροτηθούν απ' την πολιορκία των σθεναρών του αντιστάσεων, θυσιάζοντας τον χρόνο του στο χορό νοημάτων και λέξεων.

ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΩΡΕΣ...
Τι καταλαβαίνω τώρα που είναι ένθεος ο λόγος και ετούτα
τα φωνήεντα τσιρίζουν μες τις λέξεις μου σαν από επιθυμία;
Γράφω σε ένα παρατεταμένο ψυχικό
έγχορδο..
Λες κι είμαι ο εντολοδόχος όσων δεν θα μπορέσω να κατανοήσω κιόλας..
Θυσιάζοντας ώρες για την κατάκτηση του απώτερου χρόνου..
Όπως να βλέπεις μακριά ελπίδα να 'ρχεται-
Να είναι μηδέν το ένα και ένα το μηδέν
και στην άθροιση τίποτα
που να μένει αιώνιο
Μόνο η ψυχή μην λαθεύει και στην ηθική της
πάντα να εργάζεται
Τόσων ιδεών διήνυσα το μάκρος-που
τέλος
απόμεινε
απτό μέσα στα χέρια μόνο
ένα καταφρονεμένο πουλί-
να το ελευθερώσω μέσα στο ξημέρωμα..

Ο ίδιος ομολογεί πως "Ένας πείσμoνας είμαι, ανέμων και υδάτων περιηγητής". Περιηγητής στη χώρα, που λίγοι πατούν με τον αυθορμητισμό που φέρνει ο οίστρος ατελείωτες νύχτες, λαφυραγώντας τα λημέρια της προς τέρψιν των μελλούμενων αναγνωστών. Αυτό είναι που τον ενώνει, τον πληγώνει αλλά και τον αναστατώνει για να φτάσει στο τέρμα ενός χωρισμού που γίνεται αντάμωμα στην καθημερινότητά του.
Κάθε βράδυ ένα δόρυ τον σημαδεύει την ώρα που αλητεύει στις γραμμές των ποιημάτων καθώς γεννιούνται, ισορροπώντας το τώρα με το μετά. Ο ποιητής έχει μια διαρκή αγωνία για την ανταπόκριση όσων μας εξιστορεί.

2..
Γύρω μου αφθονούν του πόνου οι πραγματικότητες
αντιφατικά δένοντας την επιθυμία..
Σκέφτομαι ότι με λέξεις δεν μπορώ να φτιάξω παρά ένα κουκούλι
που μέσα του θα κρύβω όνειρα και άστρα..

Σεμνός κυνηγός χαμένων ονείρων που τ' αναπλάθει περιδιαβαίνοντας κόσμους μυστικούς. Τους χαϊδεύει με τρυφερότητα και πόνο ψυχής, φυλάει αντιρρήσεις που διαπραγματεύονται με μια ηθική καλοδιατηρημένη αυταπάτη. Μέσα από την ποίηση όσο κι αυτό φαντάζει ουτοπικό νομίζει πως μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Τον υπερασπίζεται "στάζοντας αίμα λέξεων και θλίψη αγγέλου".
Μούσα του αυτή καθαυτή η ποιητική διαδρομή που ακολουθεί σε μέρες δακρύων. Αξίζει να αναφερθεί πως σε όλο το βιβλίο του Σ.Π. διακρίνεται μια υπερασπιστική γραμμή προς όφελος των λέξεων που ντύνουν την ποίησή του. Ένας εργάτης του λόγου που αφιερώνεται στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα, με ελπίδα να προλάβει τον ήλιο.
Τα ανεξίτηλα αγγίγματα της γραφής θα διώξουν τους ίσκιους του ανείπωτου. Είναι βράδια θανάτου που ανασταίνονται σε αποδράσεις ημερολογίων για να φανερωθούν μπρος στα μάτια μας.

Ο ΠΟΛΛΑ ΛΕΓΩΝ...
Ο μέσα μου άνθρωπος ας μη προδώσει καμία ελπίδα
Οι ποιητικοί του ουρανοί
Ας τον διδάξουν ρήματα θάρρους
Ο πολλά λέγων
Στις όχθες του καιρού θα ξέρει
Κάποτε
Πως λαμπρά να σωπαίνει
Αξίζοντας η διδαχή του όλο το χρυσάφι..

Ελένη Μαυρογονάτου (το άλλοθι του φεγγαριού)

Ποιήματα γραμμένα από το 1985 που βρήκαν αφορμή να εκδοθούν το 2007 με "το άλλοθι του φεγγαριού". Είναι

Λέξεις
συνετά ακουμπισμένες
πάνω στις γραμμές
της σελίδας
όπως
τα τρένα που δίχως ράγες
πεθαίνουν
όπως
τα όνειρα που δίχως
ελπίδα
εκτροχιάζονται

Επιστρέφει στον χρόνο τον σημαδεύει αφήνοντας ίχνη. Γιατί η ποίηση της Ε.Μ. είναι ποίηση ερωτική χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο.
Είναι ο έρωτας που την γοητεύει με όλες τις αντιφάσεις και τις εκφάνσεις του. Τον διαβάζει, τον ζει, τον ονειρεύεται. Γεύεται το απρόσμενο έχοντας πάντα πλάι της το άλλοθι ενός φεγγαριού που θέλησε να παραμείνει φωτεινό.

Όλα σημαδεύτηκαν
απ' την πίκρα που άφησε
ένα τρένο την ώρα
της αναχώρησης
μια λεύκα που αποφλοιώθηκε
πετώντας τα χαραγμένα
ονόματα
Δεν σε ξέρω
μα θα 'ρθω στη άκρη απόψε
τ' ουρανού
να ξεκαρφιτσώσω το φεγγάρι
απ' το παλτό της νύχτας
και να σε σκεπάσω

Στα σκοτεινά φώτα του έρωτα λούζεται λέξεις μαχαιριές στης νιότης το ζεστό κορμί, με μουσικές και χρώματα, υψώνοντας ένα ποτήρι στην μνήμη που την πονά.

Με πονάς
ανορθόγραφη λέξη
στο τετράδιο
ασυνταξία
στη μνήμη
Με πονάς

Υπάρχει ένα άρωμα απουσίας στη γραφή της Ε.Μ.που θυμίζει εγκατάλειψη σε διατηρημένους μύθους και εικόνες. Είναι ηλιοβασιλέματα πάνω σε ράγες που ταξιδεύουν στο ανέφικτο μιας εφήμερης διαδρομής, με όλες οι αντανακλάσεις και τις θύελλες σ' ένα σώμα σκυφτό που συνθλίβεται από το βάρος αναμενόμενων απολιθωμάτων.
Λάθη πάθη περικλείονται στην ηθικότητα ή την ανηθικότητα των περιστάσεων καθώς ναυαγούν σε μεθυσμένο Αύγουστο. Οι θύμησες μεσουρανούν σ' άγνωστη χώρα, που όμως είναι τόσο γνωστή σε σκοτάδια σιωπής.
Υπάρχει το άλλοθι της επικοινωνίας πάνω στη στροφή καθώς το τρένο σφυρίζει υπενθυμίζοντας το απρόσμενο. Γιατί οι έρωτες κυνηγώνται σ' αξημέρωτα βράδια χωρίς κανόνες στα παραμύθια που ακουμπούν οι λέξεις της. Ίσως επειδή αθωράκιστα έμειναν τ' αγγίγματα. Ξοδεύτηκαν, περίσσεψαν μόλις σε μια στάλα ουρανού στα σύννεφα των ματιών., σ' ακολουθίες ερώτων στους παράλληλους μεσημβρινούς την ώρα που αφηγείται"Μια μικρή μοβ ιστορία"

Κι είπε
θα φύγω αθόρυβα
τόσο που
θα νομίσεις πως
αέρας είναι
που έκλεισε
την πόρτα.