ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑ-Ταξίδια ψυχής

Ταξίδια ψυχής ονόμασε η Κ.Π. το βιβλίο της που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009 κι είναι πραγματικά ταξίδια στην κατάδυση της δικής της ψυχής, στην μνήμη, στην αγάπη, στον έρωτα. Η ποίησή της είναι ερωτικἠ, παλλόμενη ανάμεσα στις αναζητήσεις της παιδικότητας του σήμερα, ως την ανερμἀτιστη απαντοχή που επεκτείνει όρια, αρμενίζοντας σε καινούργια πέλαγα, με νέες εκπλήξεις και παραστάσεις πρωτόγνωρες, που θ' ανεβούν στη σκηνή του δικού της ηφαιστειακού τόπου.
Η Κατερίνα γράφει με ανάσες, με τον αχό να την ακολουθεί, να κινεί τα δάχτυλα πάνω στο χαρτί. Θυμάται, περιγράφει, καταγράφει, υπογράφει με λέξεις σκιάζοντας το παρελθόν, που ακόμα τελεί σε μια επιβεβλημένη εκκρεμότητα, μη μπορώντας, μη θέλοντας να κλείσει τον κύκλο της μνήμης. Με το σώμα παρόν στα δρώμενα, στις διαπραγματεύσεις, στις αποφάσεις και το πνεύμα απόν, να στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες της.
Οι στιγμές γίνονται δαχτυλίδι, που κρέμονται με χρυσή αλυσίδα στον λαιμό, χωρίς να θέλει να αποδεχθεί ερημιές και σιωπές. Με βαλσαμωμένη σκέψη, που την ντύνει σκιά, την καρφώνει στο σκοτάδι κι απλά συνομιλεί σ' ερημικούς δρόμους. Σ' ανοιχτές ακτές, αφήνει τα δικά της κοχύλια. Ένα-ένα τα τοποθετεί πάνω στην άμμο, για να γίνουν σημάδια, να φαίνονται από τον ουρανό, όταν τ' αστέρια θα στέλνουν το φως τους, μη τύχει και κάποιος χρειαστεί ν' ακολουθήσει τον δρόμο, που φθάνει ως το δικό της σκοτεινό δωμάτιο, την ώρα που τα όνειρα καιροφυλακτούν ν' ανοίξουν για να φωτιστούν από σελήνη χρυσή.

"Κρατώ τη θύμησή σου ζωντανή.
Δεν την αφήνω ανάμνηση να γίνει.
Ένα φιλί, ένα χάδι τόσο απαλό.
Μετάξι λες.
Ύστερα ρέμβης.
Ωστόσο ακόμα μπορώ να αποκαλώ Άνοιξη,
εκείνο τον Απρίλη θανάτου.
Μ 'αρέσεις μα δεν ξέρω που θα σε βρω.
Πάντα το ένα μισό στο σκοτάδι,
τ' άλλο μισό στο φως.
Μα και το φως ποτέ δεν είναι ίδιο,
φωτεινό κάποτε, γκρίζες σκιές
στην αντανάκλαση
ακόμα κι αυτού του καθρέφτη σου.
Ηδονή της ψυχής ακριβοθώρητης
στη Ζωή μου αναζήτησα λέω
ενός και μοναδικού λεπτού.
Κόσμοι αλλιώτικοι οι δικοί μας.
Εγώ να δίνω,
εσύ να παίρνεις.
Εσύ ο καθρέπτης, εγώ τα κομμάτια."

Κερδίζει την μάχη, γιατρεύει πληγές, ξαναζεί, ονειρεύεται, πετά στο ταξίδι της γαλήνης, εκεί όπου ακόμα αντέχει ν αγαπά και να νικά . Η αλήθεια της, αλήθεια ζωής, στον νου, στην καρδιά, κατακτώνται από μια ψυχή που διαρκώς εξελίσσεται, αναζητώντας την θέα των γεγονότων.
Η νοσταλγία γίνεται το άρμα της δικής της επένδυσης πάνω στην φόρα, στην κατηφόρα, που την παρασέρνει κι αφήνεται να οδηγηθεί, υπερασπίζοντας το δικό της τώρα, υποθηκεύοντας την ευφράδεια του πόνου. Τι κι αν πέρασε ένα ολόκληρο ποτάμι μέσα από τα χέρια της, εκείνη ακόμα διψά, για τις σταγόνες που στέγνωσαν στο μαντήλι της.
Στους δακτύλιους του πόθου, διαταράσσει και διαταράσσεται σαν άστρο, που πέφτει πάνω τους κι εκρήγνυται, τρέμοντας μην παγώσουν οι μνήμες. Θυμάται τη μοναξιά, φοβάται, πλέκει με χρώματα φωτιάς το χαμόγελο, που έμεινε ανέγγιχτο και βλέπει σε δωμάτια σκοτεινά μόνον από το φως, που ζει μέσα της.

"Θυμάμαι ακόμα...σου 'χα πει
μ' αρέσει ν' ακολουθώ τα σημάδια σου.
Μα πρέπει να υπάρχουν δυο,
ένας να τ' αφήνει κι ο άλλος να τ' ακολουθεί.
Τα σημάδια είναι ανώτατα όντα κι αξίζει πιότερο αυτός που τα βλέπει
από εκείνον που τ' αφήνει.
Αφήνω σημάδια, είπες, όχι για να μ' ακολουθείς,
μόνο για να μη σε χάσω.
...Ύστερα πήρα ν' αναλύω τη σιωπή της μοναξιάς.
Με κοίταξες βαθιά στα μάτια
και όλα μου τα 'πες, χωρίς ούτε μια λέξη ν' ακουστεί.
Τότε κατάλαβα πως η σιωπή
είναι κατάκτηση,
είναι έκφραση πληρότητας.
Σιωπώ, σημαίνει νιώθω πλήρης.
Σε παρακάλεσα κάτι δικό σου να διαβάσω,
ένα από 'κείνα που γράφεις, να μετατρέψεις σε θέαμα
ό,τι σε πονά.
Θεατής στη δική σου ζωή
σε ήδη παιγμένους ρόλους
που μάλλον αποστρεφόσουν.
Ήθελα να γίνουμε ένα."

Μαγεμένη από ορατούς κι αόρατους σχηματισμούς, αρνιέται και μένει ηθελημένα παγιδευμένη, στη βεβαιότητα του γυρισμού, ξεγελώντας τον πόνο περασμένων αναπολήσεων. Ανασυνθέτει τον φόβο των ανείπωτων λέξεων, σε αξημέρωτα βράδια, στο κάπου των συναντήσεων του χρόνου το βαρύ βήμα. Κι όλες τις σκέψεις για εκείνον ομολογεί στην σκιά του, που ξενυχτά και πίνει στην υγειά του προσδοκώμενου.

" Όχι, δεν κουράζομαι να σ' αγαπώ,
κι ας μου γυρνάς πίσω τη ζωή μου,
κι ας λες πως η αγάπη είναι ψέμα.
Κι αν δε με πίστεψες ποτέ,
η κάθε σκέψη μου γεμάτη είναι από σένα."